Իմ ընթերցած գիրքը ՙՙԵրկարագուլպա Պիպին՚՚ Աստրիդ Լինդգրեն

Հարցեր, որոնց կարող ես անդրադառնալ գիրքը կարդալուց հետո՝

• Ո՞վ է գրքի հեղինակը (գտնել համացանցից տեղեկություններ նրա մասին, էլ ի՞նչ գրքեր է գրել):

Աստրիդ Աննա Էմիլիա Լինդգրեն (շվեդերեն՝ Astrid Anna Emilia Lindgren, նոյեմբերի 14, 1907, Վիմերբյու, Շվեդիա – հունվարի 28, 2002, Ստոկհոլմ, Շվեդիա), շվեդ գրող, արձակագիր և սցենարիստ։ Համարվում է աշխարհի 18-րդ ամենաթարգմանված հեղինակը։ Լինդգրենի գրքերը համաշխարհային մասշտաբով վաճառվել են 145 միլիոն օրինակով։ Առավել հայտնի գրքերից են «Երկարագուլպա Պեպպին», «Մանչուկն ու Կառլսոնը, որն ապրում է տանիքում», «Ավազակի դուստր Ռոնին» և այլ ստեղծագործություններ, որոնք առանձնահատուկ ժողովրդականություն են վայելում հատկապես կրտսեր ընթերցողների շրջանում։

• Ո՞վ էր գրքի հերոսը, ինչպիսի՞ն էր նա:

Գրքի հերոսը Երկարագուլպա Պիպին էր:Նա չարաճճի և անսովոր ուժի տեր աղջնակ էր:

• Գրքից դուրս գրիր մեկ էջի սահմանում քեզ դուր եկած հատվածը, հիմնավորի՛ր, թե ինչու ես ընտրել հենց այդ հատվածը:

Այդ փոքրիկ քաղաքում շատ արագ տարածվեց այն լուրը, որ ինը տարեկան մի աղջնակ մենմենակ ապրում է Վիլլա Վիլեկուլա կոչվող տնակում: Քաղաքի մորաքույրերն ու քեռիները չէին
կարծում, թե դա թույլատրելի բան է: Բոլոր երեխաների գլխին էլ, պարզ է, պիտի մի մեծ լինի, ու
բոլոր երեխաներն էլ պիտի դպրոց գնան ու բազմապատկման աղյուսակը սովորեն: Այդ իսկ
պատճառով քաղաքի մորաքույրերն ու քեռիները միասին որոշեցին, որ Վիլլա Վիլեկուլայի
աղջնակին պետք է տեղավորել մանկատանը:
Մի գեղեցիկ օր Պիպին Թոմիին ու Անիկային սուրճի ու թխվածքի էր հրավիրել իր մոտ: Նա սուրճը
մատուցում էր ծածկապատշգամբի աստիճանների վրա:
Հրաշալի ու արևոտ եղանակ էր, և Պիպիի պարտեզի բոլոր ծաղիկները բուրում էին: Պարոն
Նիլսոնը՝ Պիպիի կապիկը, անընդհատ վերուվար էր անում պատշգամբի բազրիքներով: Ու մեկմեկ էլ ձին տնկում էր գլուխը ՝ թխվածք ստանալու ակնկալիքով:
— Իրոք, ի՜նչ հրաշալի բան է ապրելը,— ասաց Պիպին ու ոտքերը հնարավորինս երկար ձգեց:
Ճիշտ այդ պահին դարպասից համապատասխան հանդերձանքով երկու ոստիկան ներս մտան:
— Օ՜յ,— ասաց Պիպին,— երևում է՝ բախտս բերում է: Ոստիկանն իմ իմացած ամենալավ բանն է.
իհարկե՝ խավրծիլի կիսելից հետո:
Ու նա ոստիկաններին ընդառաջ գնաց հիացմունքից փայլատակող դեմքով:
— Դու այն աղջի՞կն ես, որ բնակվում է Վիլլա Վիլեկուլայում,— հարցրեց ոստիկաններից մեկը:
— Ընդհակառակը,— ասաց Պիպին,— ես այն պառավ մորաքույրն եմ, որ ապրում է քաղաքի
հակառակ ծայրի տան չորրորդ հարկում:
Պիպին այդպես ասաց, որովհետև ուզում էր մի քիչ կատակել ոստիկանների հետ: Բայց,
ոստիկանների կարծիքով, դա բոլորովին էլ ծիծաղելի չէր: Նրանք ասացին, որ չարժե
սրամտության փորձեր անել: Եվ պատմեցին, որ իրենց քաղաքի բարի մարդիկ արդեն
կարգադրել են, որ մանկատանը նրան մի տեղ հատկացնեն:
— Ես արդեն տեղ ունեմ մանկատանը,— ասաց Պիպին:
— Ի՞նչ ես ասում, այդ հարցն արդեն լուծված է,— հարցրեց ոստիկաններից մեկը:— Որտե՞ղ է այդ
մանկատունը:
— Այստեղ,— հպարտորեն ասաց Պիպին:— Ես մանուկ եմ, ու սա էլ իմ տունն է, հետևաբար սա
մանկատուն է: Ու այնքան տեղ ունեմ այստեղ, ինչքան սիրտս ուզի:
— Սիրելի՛ փոքրիկ,— ասաց ոստիկանն ու ժպտաց,— դու ճիշտ չհասկացար: Դու պիտի իսկական
մանկատուն գնաս, ու մեկն էլ պիտի լինի, որ քեզ խնամի:
— Իսկ կարելի՞ է, որ մարդ իր հետ ձիեր տանի ձեր մանկատուն,— հետաքրքրվեց Պիպին:
— Դե, բնականաբար չի կարելի,— ասաց ոստիկանը:
— Հենց այդպես էլ կարծում էի,— մռայլվեց Պիպին:— Լավ, իսկ գոնե կապիկնե՞ր:
— Հուսով եմ՝ հասկանում ես, որ՝ ոչ:
— Եթե այդպես է,— ասաց Պիպին,— ուրեմն գնացե՛ք ուրիշ տեղից երեխաներ ճարեք ձեր
մանկատան համար: Ես չեմ պատրաստվում տեղափոխվել այնտեղ:
— Լավ, բայց չե՞ս կարծում, որ պիտի դպրոց գնաս:
— Իսկ ինչի՞ համար են դպրոց գնում:
— Դե, հասկանալի է, որ տարբեր բաներ սովորեն։
— Էդ ի՞նչ բաներ են որ, — հետաքրքրվեց Պիպին։
— Ինչ հնարավոր է,— ասաց ոստիկանը, — շատ-շատ օգտակար բաներ, օրինակ՝
բազմապատկման աղյուսակը:
— Ես արդեն ինը տարի է լավ էլ գլուխ եմ հանում առանց ինչ-որ բազմապատկման աղյուսակի,—
ասաց Պիպին:— Ու այդպես էլ շարունակելու եմ:
— Հա, բայց պատկերացրո՛ւ՝ ինչ տխուր բան կլինի քեզ համար, որ այդքան անգրագետ մնաս:
— Պատկերացրո՛ւ մի օր, երբ արդեն մեծ լինես, հնարավոր է, մեկը գա ու հարցնի քեզ, թե որն է
Պորտուգալիայի մայրաքաղաքը, ու դու այդ ժամանակ չկարողանաս պատասխանել:
— Ես, իհարկե, կկարողանամ պատասխանել,— ասաց Պիպին:— Ես ուղղակի կասեմ, եթե դու
էդքան ուզում ես իմանալ՝ որն է Պորտուգալիայի մայրաքաղաքը, ուրեմն, խնդրեմ, հենց
Պորտուգալիային էլ գրի՛ ու հարցրո՛ւ:
— Լավ, բայց չե՞ս կարծում, որ կմտածես, թե ամոթ էր, որ դու ինքդ չգիտեիր:
— Կարող է պատահել,— ասաց Պիպին։ — Ես երևի մեկ-մեկ արթուն պառկած կլինեմ իրիկունները,
ու ինքս ինձ հարց կտամ՝ տեսնես ոնց էր, էդ Պորտուգալիայի մայրաքաղաքի անունը: Բայց ով
ասաց, որ մարդ անընդհատ պիտի զվարճանա,— ասաց Պիպին ու մի ակնթարթում կանգնեց
ձեռքերի վրա:— Համ էլ ես հայրիկիս հետ եղել եմ Լիսաբոնում,— շարունակեց նա գլխիվայր
կանգնած, որովհետև այդպես է կարող էր խոսել:
Բայց այդ ժամանակ ոստիկաններից մեկն ասաց, թե Պիպին թող իրականում չկարծի, որ կարող
է իր ուզածն անել: Եվ էլ ավելի խիստ ձևով հրամայեց նրան իրենց հետ գնալ մանկատուն: Նա մի
քայլ արեց դեպի Պիպին ու նրա ձեռքից բռնեց: Բայց Պիպին արագ դուրս պրծավ, թեթև
հարվածեց նրան ու ասաց.
— Բռնեցի, քո հերթն է:
Ու մինչ ոստիկանը հասցրեց աչք թարթել, Պիպին թռավ-բարձրացավ պատշգամբի տանիքին:
Մի քանի վայրկյան անց արդեն նայում էր վերևի պատուհանից: Ոստիկանները ցանկություն
չունեին նույն ճանապարհով վեր մագլցելու: Դրա համար էլ ներս սուրացին ու բարձրացան վերևի
հարկ: Բայց երբ նրանք դուրս եկան պատշգամբ, Պիպին արդեն համարյա տանիքին էր: Նա
այնպես էր մագլցում տանիքի կղմինդրների վրայով, ոնց որ իսկական կապիկ լիներ: Մի
վայրկյանից կանգնած էր տանիքի քիվերի մեջտեղում, որտեղից ճարպկորեն ցատկեց
ծխնելույզի վրա: Ներքևում՝ պատշգամբում, կանգնած էին երկու ոստիկաններն ու մազերն էին
փետում, իսկ խոտի գորգի վրա տեղավորված Թոմին ու Անիկան նայում էին վեր՝ Պիպիին:
— Ի՜նչ զվարճալի է բռնոցի խաղալը,— գոչեց Պիպին,— ու ի՜նչ լավ արեցիք, որ եկաք էստեղ: էսօր
իմ բախտը բերում է, կասկած չկա:
Մի րոպե ծանրութեթև անելուց հետո ոստիկաններն ինչ-որ տեղից փայտե սանդուղք բերեցին,
հենեցին տան պատին և այդպես՝ մեկն առջևից, մյուսը՝ հետևից, բարձրացան վերև, որ Պիպիին
ցած բերեն: Բայց նրանք հաստատ վախեցած տեսք ունեին, երբ հասան տանիքի ամենաբարձր
մասին ու սկսեցին հավասարակշռությունը պահելով՝ մեծագույն զգուշությամբ շարժվել դեպի
Պիպին:

Մի՛ վախեցեք, — գոչեց Պիպին:— Ամենևին վտանգավոր չէ, ուղղակի զվարճալի է:

• Ի՞նչ սովորեցիր այս գրքից:

Այս գիրքը հեշտ ընթերցվող,զվարճալի, և ուսուցողական գիրք էր:Շատ ուրախ և ոգևորված եմ ընթերցել մինջև վերջ:

• Գիրքը քեզ դո՞ւր եկավ, ինչպե՞ս կներկայացնես այս գիրքը, որ քո ընկերներն էլ ցանկանան այն կարդալ:

1. My favourite subject is Armenian, because it is interesting.
2. We often play chess after classes.
3. We have many plants in our house and I often water them.
4. In the evening, I sometimes go outside and play outside games with my friends.
5. When the weather is good, we play football and ride bicycles.

Քամու համբույրից դողաց մի տերև,

Քամու համբույրից դողաց մի տերև,
Շշուկով դիպավ իր հարևանին,
Խշխշաց հանկարծ իմ գլխի վերև
Ու տարուբերվեց հինավուրց կաղնին:

Կռացավ կաղնին նորից բարձրացավ,
Ճյուղերով դիպավ ուրիշ մի ծառի,-
Եվ շշուկն այսպես ծառից-ծառ անցավ,
Հասավ հեռավոր խորքերն անտառի:

Ալեկոծվում էր անտառը հուզված
Ու ոսկեզօծված գլուխն օրորում,
Իր մեծ գրկի մեջ քամու համբուրած
Փոքրիկ տերևն էր կարծես որոնում:

Խշշում էր անտառն ու տարուբերվում,
Երկինք էր հասնում խշշոցը նրա…
Իսկ քամին ուրախ սուլում էր հեռվում
Ու ծիծաղում էր անտառի վրա:

 Առաջադրանքներ

1. Կարդա՛ բանաստեղծությունը և բառարանի օգնությամբ բացատրի’ր անծանոթ բառերը:

ոսկեզոծվաշ-ոսկով ոծված

ալկոծված-ծփալ

հինավուրց-շատ հին

1. Բանաստեղծությունից առանձնացրո՛ւ փոխաբերությունները և բացատրի՛ր:

ու ծիծաղում էր անտառի վրա- քամին փչում էր անտառի վրա

քամու համփյուրից դողաց տերև-քամին փչեց տերևվը շառժվեց

1. Արձակ պատմի՛ր բանաստեղծությունը:

1. Բացատրի՛ր ընդգծված տողերը։

ուծիծաղում էր անտառի վրա-փչուանտառի վրա

5.Նկարագրի՛ր աշնանային անտառը:

աշնանանին անտառը դեղին է և գեղեցիկ երբ քայլում ես տերևները խշխշում են ծառերը դեղնած են իսկ անտառներում սկյուռիկները ու աղվեսները

6. Հորինի՛ր պատում «Քամին ու տերևը» վերնագրով և հրապարակի՛ր։

Книга- это друг человека,  это первый друг малыша. В книгах хранится целый мир. Книги бывают разные, и благодаря книгам мы узнаем что- то новое и интересное. Благодаря книгам, человек узнает о своей истории. Книга -это удивительное и бесценное хранилище.

I want to speak about our school. I study at the Southern School of “Mkhitar Sebastatsi” Educomplex. I like my school very much. Our classrooms are very light because there are no walls in our school. We have joyful days here. After classes, we can ride bikes. When the weather is fine we play different outdoor games. We have a lot of plants in our school and we water them every day.   In summer we have an outdoor swimming-pool where we swim after classes. We have a lot of fruit trees around our school. Sometimes when the weather is fine we do our lessons outside, under the trees. We do different subjects at school: Armenian, Russian, English, Math, Nature Study, Technology, Music and PE. I like all the subjects, but most of all I like․․․․․․․
This is all about our school.
light-լուսավոր

weather-եղանակ

different-տարբերoutdoor

games-բակային խաղեր

subject-առարկա